Dag 105 + 2. Het allerlaatste verslag. Bedankt voor alle reacties op het vorige zinnetje ;)

Op een koude dag in februari zette ik mijn eerste stap langs de Rijn... nu zit ik op een woonboot op de Tiber en probeer ik te bevatten dat ik ben komen lopen. Dat gevoel is best moeilijk vast te houden. Twee nachtjes mocht ik nog blijven in het pelgrimshostel in Trastevere, maar nu is die ervaring echt voorbij en ben ik gewoon één van de vele toeristen. Behalve dan dat ik het geluk heb dat ik van mijn gastvrouw en vriendin Marina in Vercelli een adresje kreeg van vrienden die dus op een woonboot wonen. Vanochtend hierheen verkast en, hoe kan het ook anders, opperbest ontvangen. Het wandelen houdt op, maar de bijzondere overnachtingen gaan nog even door!

De laatste 5 dagen wandelen gingen ongelooflijk snel. Inmiddels is het snikheet in de zon, en doorgaans kwam ik dus nat van het zweet op mijn adresjes aan... maar ik genoot van het buiten zijn. De routes waren nog steeds mooi: veel agrarisch gebied, met ook een aantal volgeladen kersenbomen en zelfs eentje met overheerlijke nespole!

Ik liep nog een dagje met Yannick, die ik weer had ingehaald, en ook nog een stukje met twee leuke Italiaanse dames, Anna en Sarah, die naar een cursus gingen en hadden besloten er dan maar 2 daagjes Via Francigena aan vast te knopen. Het laatste dagje deed ik echter alleen- Yannick lag nog te tukken en ik was veel te opgewonden om op hem te wachten! Ook de route stond niet veel getreuzel toe; na dagen geslinger, moesten we nu dan echt op de grote drukke weg aansluiten... maar gewoon doorstappen dus, die laatste 15 kilometer. Voor ik het wist liep ik Rome binnen, waar ik in de mensenmassa nog best veel blikken en een enkel duimpje kreeg, waarschijnlijk door mijn opvallende stok, die ik vanaf Zwitserland nog altijd meedraag. Nog een paar straten door, en daar was dan de muur van Vaticaanstad met al een gigarij voor de musea. Maar ik liep door naar de Sint Pieter en daarna meteen naar Pantheon, want ik had besloten dat ik het Pantheon een gaver einddoel vond. Een ijsje was natuurlijk zo gevonden en daar zat ik dan echt...

Ik had gedacht dat Rome misschien wel tegen zou vallen na zo'n lang reis, of dat ik de drukte al gauw vervelend zou vinden, maar dat valt heel erg mee. Het maakt nog altijd net zo'n indruk als die keer in de 5e klas, en de drukte kan ik hebben van deze stad. Het hoort erbij en ik kan niets anders doen dan ervan genieten. Gelukkig valt er nog genoeg afstand te overbruggen hier: zo kan ik het lopen langzaam afbouwen... Wel doe ik dat nu op een paar hoogst elegante crocs in plaats van op mijn afgedragen stappers. En de stok laat ik ook maar thuis... Gisteren bezocht ik al de Sint Pieter, en dwaalde ik wat rond aan de hand van het boekje 'Via Roma' met interessante achtergrondverhalen. Verhalen genoeg, en telkens wanneer je naar iets op weg bent, kom je wel weer wat anders tegen dat de moeite waard is. Zo liep naar de Via Rasella, waar in de tweede wereldoorlog een aanslag op de Duitsers plaatsvond. Tegelijkertijd stuitte iik daarbij op het kruispunt met de Quattro Fontane waar ook nog eens een gek kerkje van Borromini is tussengepropt. Tussen alle overweldigende monumenten lopen de meeste mensen hier gewoon voorbij. Ook ik heb waarschijnlijk al talloze bijzonderheden links laten liggen...

Het is dus een uitdaging om de rust van de afgelopen 105 dagen te bewaren, maar ik slaag er aardig in. Schrijvend op de woonboot, mensen observerend in Villa Borghese, een ijsje etend op een pleintje laat ik alle mooie herinneringen de revue passeren. Ook denk ik langzaam na over de terugreis... piano piano e con calma!

P.s. Nog één gevalletje pelgrimsgeluk daarnet: blijkbaar is er iets mis gegaan met de reservering voor Galleria Borghese maar ik trof een aardige kerel aan de kassa die me het laatste nog vrije kaartje verkocht! En dat terwijl het eigenlijk tot volgende week woensdag uitverkocht is. Op naar Apollo en Daphne!

P.P.s. voor alle toekomstige pelgrims: op maaikesangster@hotmail.com kun je bereiken met vragen :)