Dag 29, Reims. 730 km gelopen, en nu begint het pas echt! Vanaf nu geen lange afstandswandelpad, geen Camino, maar de ene echte Via Francigena!

Mijn tocht gaat hard. Ik voeg vaak twee etappes uit mijn boekje samen en loop dan zo'n 30 km op een dag zonder problemen. Van het weekend dacht ik het wat rustiger aan te doen, maar toen bleek de herberg na 16 kilometer niet te bestaan en liep ik alsnog 27 kilometer. Gelukkig had mijn gastvrouw van de avond ervoor me al gewezen op die ontbrekende herberg, anders had ik toch wel even lelijk gebaald.

De afgelopen vier dagen liep ik door een nogal verlaten gebied, en waren er dus weinig couchsurfers te vinden. Maar hoewel mensen me onderweg waarschuwden voor de leegte, viel het vinden van ander onderdak me reuze mee. Ik had niet veel gereserveerd, maar in zo'n dorps gebied kent iedereen elkaar, en ik werd zo van plek naar plek gewezen. Zo belandde ik in een twee huizen tellend gehucht bij een Vlaming en de volgend dag in een prachtige 'gîte' ingericht in een garage. Alleen de laatste nacht bracht ik door in het ietwat vervallen Hotel du Cheval Blanc in Neufchatel-sur-Aisne, duidelijk een geval van vergane glorie: zie prachige zwart-wit foto's op Google afbeeldingen.

Wat eten betreft, heb ik ontdekt dat Belgen nog meer van aardappels met vlees houden dan Nederlanders, en ook de Fransen doen eraan mee. Tot twee keer toe dacht men me daar een plezier mee te doen omdat 'je toch al wel genoeg pasta zal hebben gegeten.' Ik snak ondertussen naar pasta!

Wat landschap betreft, heb ik ontdekt dat Frankrijk soms nog saaier en platter is dan Nederland. De laatste 2 dagen naar Reims had ik de keuze tussen eindeloze akkers of een eindeloos kanaal. Ik koos voor het kanaal, want dat leek iets dragelijker, maar de laatste 13 kilometer voelde ik me alsof ik in de sportschool op een loopband stond. Enige verlichting brachten het uitzicht op de kathedraal, die ik een aantal kilometer van tevoren al zag liggen, en de podcasts van 'Coffeebreak Italian', waarmee ik alvast wat Italiaans probeer te leren. Toen ik de kathedraal dan eindelijk echt bereikte, was dat een super gevoel. Ik nam lekker de tijd om hem eens goed van binnen en buiten te bekijken en een stempel te laten zetten in mijn pelgrimspaspoort.

Daarna liep ik door naar mijn couchsurf adresje bij Diana. Het voelde alsof ik iemand van AUC ontmoette; ze heeft op 22 jarige leeftijd de hele wereld al gezien, is veganist, en ook nog feminist. Ik voel me helemaal thuis. Ik kampeer drie nachtjes in haar woonkamer en rust weer even lekker uit. En natuurlijk moet er weer gewassen worden, en vooruit gepland. En vanavond verwelkom ik Carolien in Reims, die ik een aantal dagen geleden inhaalde en die op weg is naar Santiago. We gaan eens gezellig wat sterke pelgrimsverhalen uitwisselen, waarna we allebei een andere kant op lopen. Op naar Italië!

P.s. Nee, ik leef niet helemaal onder een steen, en heb mijn stem gemachtigd aan papa. Verder hoop ik zo min mogelijk van dat circus mee te krijgen...