Na 6 dagen lopen langs de oevers van de Maas begin ik de rivier zat te worden, maar behalve veel regen, heeft ze me ook al heel wat moois gegeven.

Vrijdagavond kwam Lennart me achterna gereisd naar Luik! Ik pikte hem op van het station, en we sliepen samen bij Mathilde, een zo mogelijk nog grotere kletskous dan Lennart. Dat was dan ook één van de redenen dat we de volgende ochtend maar moeilijk weg kwamen bij het ontbijt en in plaats van mijn gebruikelijke 9 uur pas 2,5 uur later de deur achter ons dicht trokken, en dat terwijl we nog 27 kilometer voor de boeg hadden naar Nandrin. Gelukkig bleek Lennart ook niet vies van wandelen en liepen we gestaag door. Tot een uur of vijf leek het er zelfs op dat hij mooi weer had meegenomen uit Amsterdam, maar die illusie werd ruw verbroken met een plensbui die aanhield tot we rond half 8 bij Martin in Nandrin aankwamen. Wel werden we aangenaam verrast door een friettent in de middle of nowhere, precies toen we er eigenlijk doorheen zaten. "La frite qui chante", stond er op het affiche. Wij konden ook wel zingen na deze hoognodige pitstop!

Eenmaal aangekomen wachtte ons gelukkig een warm welkom met Belgisch bier, empanadas gemaakt door een Argentijnse couchsurfer die ook bij Martin sliep, en hutspot (typisch Belgisch volgens Martin...).

De volgende dag zou Lennart weer vertrekken, maar uiteindelijk liep hij helemaal mee tot Huy, waar we afscheid namen, dit keer waarschijnlijk wel voor langer dan 2,5 week... Een vreemd moment natuurlijk, maar desondanks beleefde ik langs de oevers van de Maas, 6 km van Huy, opnieuw een warme avond. Dit keer bij Michelle en Marieke die 7 jaar geleden naar Santiago liepen en sindsdien zelf mensen ontvangen. Voor het eerst werd mijn Frans op de proef gesteld en waarschijnlijk is het ongeveer op hetzelfde niveau als het Engels van Trump, wat mij wel meeviel! Het was in elk geval genoeg om ervaringen uit te kunnen wisselen over het lopen en onze kijk daarop. We kwamen tot de conclusie dat vertrekken het moeilijkst is; daarna is het eenvoudig een kwestie van doorgaan. Oh, en als reden om zoiets te doen gaf Michelle op: "pour pouvoir manger ce que je veux, quand je veux". Dat is inderdaad geen slechte bijkomstigheid van de hele dag lopen! En zoals het een echte Sangster betaamt maak ik goed gebruik van alle heerlijke pattiseriën hier.

Op het moment van schrijven zit ik in de abdij van Leffe, waar je als pelgrim gratis kunt verblijven. Dat schijnt later in het jaar gauw vol te zitten, maar nu heb ik een gloednieuwe kamer voor mezelf; dat is dan weer een voordeel van mijn vroege vertrek! Vandaag besloten de weergoden na veel regen dan eindelijk tot een zonnetje (en wat hagel, maar dat zullen we maar even negeren). Daar was ik waarschijnlijk een stuk blijer mee dan een normaal mens, maar ja, ik ben dan ook geen normaal mens meer; ik ben een pelgrim. Want dat ga je je toch wel voelen als je de Jacobsschelpen naar Santiago volgt - tot Reims loopt de route gelijk op- en in een abdij overnacht.

Dankjewel Maas, voor uitstekend gezelschap, voor onverwachte frieten, voor Belgisch bier, voor het pelgrimsgevoel en voor toch ook wat zon. Morgen nemen we afscheid- ik ga je vast missen, maar Frankrijk roept!

P.s. Na twee dagen zonder Wi-Fi, en nog anderhalve dag regen, bevind ik me nu in een mooi huis in Olloy-sur-Viroin en kan ik dit eindelijk posten. Morgen dan echt Frankrijk in; ik en mijn Frans zijn er klaar voor!

P.p.s. voor de meeschrijvers: sinds Maastricht heb ik alweer zo'n 200 km in de benen.