Dag 92 en ook de 2000 kilometer is gehaald! Nog iets minder dan 300 te gaan... Vandaag riep een groepje tegemoetkomende wandelaars me toe dat ik er bijna ben. Dat was natuurlijk ironisch bedoeld, maar vanuit mijn perspectief is de eindstreep inderdaad in zicht.

Hier in het prachtige Toscane neemt het aantal korte termijn pelgrims toe en dat stemt mij tot nadenken. Gisteren werd bijvoorbeeld de Oostenrijkse Gabriela die van Fidenza naar Siena loopt (toch zo'n 350 kilometer) geweigerd in het klooster van San Gimignano omdat ze geen echte pelgrim is, terwijl ik als langeafstandsloper wel welkom was. Maar in hoeverre ben ik door mijn lange reis een 'echte' pelgrim? Als ik de monnik had verteld dat ik de Sint Pieter dit keer misschien wel oversla, maar liever het Pantheon en Villa Borghese ga bezoeken, had hij me misschien ook wel doorgestuurd naar het volgende dorp... Hoewel deze reis voor mij wel degelijk meer is dan een vakantie, zie ik mezelf niet altijd als pelgrim. Liever beschouw ik mezelf als reiziger die toevallig van mening is dat lopen de beste manier van verplaatsen is. Ik vind dat een fijne instelling, omdat ik daardoor niet elke dag hoef te lopen, maar mezelf de tijd gun om andere dingen te doen als die de gelegenheid zich voor doet. En dat was afgelopen week zeker het geval!

Vorig weekend kwam mijn vriendin Giulia uit Trento me opzoeken. Ze pikte me op in Aulla, van waar we met de auto naar Lucca reden om daar weer een vriend van haar, Marco, te ontmoeten en anderhalf dag in het gezellige stadje rond te hangen. Bovendien ontmoette ik er de zus van Marco, Ilenia, die samen met haar man Maximo in Carrara woont, waar ik nog langs moest komen. Ze boden heel spontaan aan dat ik dan wel bij hun kon slapen; daar zei ik natuurlijk geen tegen! Giulia bracht me weer terug naar Aulla, want ik kon natuurlijk geen etappes overslaan! Vanuit daar liep ik naar Maximo en Ilenia, waar ik met deze Santiago-gangers uitgebreid de filosofie van het wandelen kon bespreken. Vervolgens was het tijd om een dag langs de zee te lopen. Als kind van mijn vader moest ik daar natuurlijk een duik in nemen. Pelgrim of toerist...?

Na drie dagen lopen kwam ik ook te voet aan in Lucca, waar ik dit keer een couchsurfadresje had gevonden. En dat was er zeker één om nooit te vergeten! Marco (niet dezelfde als die vriend van Giulia!) was een onwijs warm persoon, met een kinderlijke twinkeling in de ogen wanneer hij een ideetje had dat uitgevoerd moest woorden. Die ideeën waren bijvoorbeeld: mij achterna reizen in het volgende plaatsje om samen Ajax te kijken; mij oppikken uit het plaatsje daar weer na zodat ik kon voetballen met zijn vrienden; mij vervolgens uitnodigen voor het huiskamerconcert bij hem thuis. Uiteindelijk kwam ik dus drie keer in Lucca: één keer met Giulia en twee keer bij Marco. Ik leerde het plaatsje zo echt een beetje kennen en met al die omwegen voelde ik me niet bepaald de doorsnee pelgrim.

Toch werd ik vandaag weer geconfronteerd met de religieuze lading van mijn reis toen mijn voeten gewassen en gekust moesten woorden voor we aan het avondeten konden beginnen... Ik beschouw het maar als onderdeel van deze bijzondere reis waarin ik mezelf als reiziger, pelgrim, en toerist beter heb leren kennen! Nog zo'n 2 weken lopen waarin ik langzaam, heel langzaam aan het idee van arriveren kan gaan wennen.

P.s. Morgen doe ik weer toeristisch en ga ik Siena eens bekijken!