Dag 80. Een totaal van 1790 kilometer in de benen en bijna 2 weken en 250 kilometer met zijn drieën lopen zitten er alweer op. Papa en mama zitten in de trein naar Milan! In een klooster in Pontremoli heb ik voor het eerst in dagen eens fatsoenlijke Wi-Fi en dus is dit een mooi moment om verslag te doen van deze gezellige tijd.

Dit deel van de route was mentaal denk ik erg zwaar geweest om alleen te doen! Zoals ik al schreef bevond ik me opeens weer in extreem plat gebied, en de lucht was voor het eerst in tijden niet strak blauw... Tijdens de rustdag in Pavia was het nog prima, maar op papa en mama's derde wandeldag brak de hemel open zoals ik nog niet had meegemaakt. De dagen daarna waren minder erg, maar nog steeds niet warm en droog. Maar met zijn drieën lijkt zo'n wandeldag toch altijd sneller voorbij te gaan en we liepen gestaag door, met als beloning toch nog wat zonnige dagen, de prachtige groene Apenijnen en een heleboel bijzondere herinneringen!

Ik mag mezelf gelukkig prijzen met zulke stoere, makkelijke ouders, die niet alleen door weer en wind met me meeliepen, maar ook nog eens samen met mij genoten van niet altijd comfortabele, maar toch elke keer bijzondere overnachtingen. Zo verbleven we in een tehuis voor ex-verslaafden op een bank die normaal gebruikt werd voor de psychotherapie. Niet echt het toppunt van comfort, maar we hadden wel voor dagen aan gesprekstof met het analyseren van de bewoners die zo leken te zijn weggelopen uit One Flew Over The Cuckoo's Nest. Verder vond ik een gastheer in Piacenza op couchsurfen; we zouden wel in een lege kamer bij hem thuis kunnen verblijven. Allemaal leuk en aardig, tot dat de huisbaas binnenkwam en de kamer ter plekke verhuurde: het meisje trok er die avond nog in! Dat werd dus proppen in Martins slaapkamer; hijzelf sliep op de gang! Flexibiliteit vereist dus, maar dat gaat vanzelf na een paar nachtjes. Bovendien hielp het dat Martin zo ongeveer de aardigste jongen op de planeet moet zijn, met een ongelooflijke talenkennis. Na een jaartje in Nederland te hebben gewoond sprak hij met ons bijna vloeiend Nederlands en was hij maar wat blij om te oefenen!

De meest bijzondere plek was toch wel het hostel in Cassio, een dorpje in de Apenijnen. Het dorp zelf was nogal verlaten, dus we waren al bang dat het avondeten niet veel meer ging worden dan een boterham met kaas. Wacht maar, zei Andrea, de eigenaar van het hostel: ik laat jullie eerst jullie appartement zien. Wat we zagen, was een huis dat nog net niet van eten gemaakt was, maar toch alles weg had van een sprookje! Overal lag eten. Pasta, fruit, vlees, kaas, wijn, bier, een gevulde koelkast... Pak maar wat je nodig hebt! Die avond konden we niet ophouden te lachen over wat ons nou weer overkomen was...

Ik denk dat ik papa en mama wel een goede indruk heb kunnen geven van mijn pelgrimsbestaan, en hoewel mama's voeten wel een paar dagen herstel nodig zullen hebben, zullen ze misschien toch ook wel een tikkeltje jaloers zijn op het feit dat ik nog even lekker doorga! Ik ben in elk geval heel dankbaar met alle mooie ervaringen die ik voor de verandering eens wél met mensen heb kunnen delen!