Om vanuit Nederland in Italië te komen, moest ik vier grenzen passeren. De eerste drie waren nauwelijks om over naar huis te schrijven. Dat ik in België was beland, merkte ik pas toen ik door de eerste plaats, Visé, heenliep. Van België naar Frankrijk stond er een aardig bordje speciaal voor pelgrims, met daarop het aantal nog af te leggen kilometers tot Santiago de Compostella. Ook de grens met Zwitserland was niet opmerkelijk. Pas toen Stefan en ik opeens wél wegwijzers op ons pad aantroffen, concludeerden we dat we in een ander, beter georganiseerd land moesten zijn.

Ergens wel jammer dat je zo makkelijk over de grens heen stapt; na al die afgelegde kilometers hoop je toch stiekem dat iemand je staat op te wachten met taart en slingers en een gave stempel voor in je paspoort. Dat was niet geval bij de overgang van Zwitserland naar Italië, maar er was wel iets anders leuks bedacht: een berg van bijna 2500 meter. Reken maar dat ik het zou voelen als ik Italië binnen wilde lopen!

De vraag was alleen: was het überhaupt mogelijk om te lopen? Of zou de sneeuw me dwingen om een stukje de bus of de auto door te tunnel te nemen? Ik had besloten daar maar niet teveel over te tobben, maar in elk geval zo ver mogelijk door te lopen, tot Bourg Saint Pierre, zo'n vier uur lopen onder de Sint Bernard pas vandaan. Onderweg had ik wel hier en daar nagevraagd, en de meningen verschilden. Er scheen niet veel sneeuw te liggen, maar misschien toch wel te veel om te kunnen lopen? Eenmaal in Bourg Saint Pierre stelde de aardige eigenaar van de hut waar ik verbleef voor nog maar eens naar boven te bellen. Het moment van de waarheid... En ik kon komen! Beetje op tijd weg, zodat de sneeuw nog hard was, maar dan zou het wel te doen zijn.

Wat volgde waren twee spannende dagen, voor mezelf en voor de thuisblijvers (papa en mama dus). Sneeuw in de bergen is toch niet niks, zeker voor iemand uit een druilerig plat landje. Ik sprak met mezelf af (en met papa en mama) dat ik zo ver zou gaan als mogelijk, maar dat ik terug zou gaan als ik het niet vertrouwde. Ik wil het liefst alles lopen, maar niet ten koste van de veiligheid!

Op donderdag, mama's verjaardag nog wel, om 5 uur opstaan en gaan met die banaan. Onderweg vond ik nog wel een mooie stok, die fijn was voor de balans, en me bovendien nog meer pelgrimsaanzien gaf (al helemaal samen met de rieten hoed die Pauline me een paar dagen geleden kado gaf!). Tot halverwege de klim inderdaad weinig sneeuw; niet ik, maar het handjevol tourskiërs moest zich afvragen wat ze op de berg te zoeken hadden... maar dat snapte ik even later wel. De sneeuw werd steeds meer, en sommige stukken waren behoorlijk ijzig. Gelukkig kon ik er goed omheen lopen. Verder waren er nog wat gemsen en marmotten om me moed in te pompen! Uiteindelijk liep ik naar het pad van de skiërs toe, dat eigenlijk heel goed begaanbaar was. De zon kwam boven de berg uit, het was net wintersport! Nog een half uurtje doorstappen, en toen was ik er al, om een uur of 10.30! Ik werd ontvangen met lekkere zoete thee, en bracht de rest van de dag zonnend en slapend door.

Goed, de top was behaald, nu nog aan de andere kant naar beneden. Ook dat was spannend, want aan de Italiaanse kant zijn veel minder skiërs, dus het pad zou wel minder goed begaanbaar zijn. Gelukkig waren er heel wat aardige mensen in het hospice die het allemaal nog eens goed voor me uitzochten, en me brood en een appel voor de afdaling meegaven. Het ging goed komen! Dit keer wat later weg, want ijzige sneeuw is ook weer niet goed. Het eerste stuk ging prima; ik volgde de weg in plaats van het pad, om niet te verdwalen in de sneeuwhopen. Wat een ongelooflijk gevoel, lopend over een besneeuwde berg, na twee maanden doorzetten.

Hoe lager ik kwam, des te meer ik moest ploeteren, omdat de sneeuw zachter werd en ik er steeds in weg zakte. Maar het werd met de meter minder, totdat het helemaal ophield. Ik had het gehaald! Wat een euforie! Dat was nog eens een grensovergang. De ruim 20 kilometer die ik nog moest afleggen naar Aosta deed ik op pure adrenaline (Ok, en een paar boterhammen met La Vache qui Rit). Daar vond ondanks het paasweekend nog een vrije hotelkamer en genoot ik van mijn eerste Italiaanse pizza en een ijsje. Ik denk dat ik wel aan dat dieet kan wennen de komende maand!

P.s. Foto's volgen binnenkort!