46 dagen onderweg, en de 1000 km gepasseerd! Tijd voor een rustdag in Besançon, een mooie en gezellige stad met veel water en parken waarin de jonge mensen van het weer profiteren. De luchtige sfeer hier vult goed mijn huidige gemoed aan; na een dipje vorige week, is het alleen maar beter geworden.

Het weer is opgeknapt en hoe! Terwijl ik onder de brandende zon mijn passen zet, verraadt alleen de grote hoeveelheid kale bomen dat het nog geen hartje zomer is. Het enige nadeel hiervan is dat ik meer water mee moet sjouwen, en kennen jullie die mop van die waterbron dat op elke Franse begraafplaats te vinden is? Stiekem toch geen waterpunt, maar slechts een kraan, waar geen water uit komt! Goede humor man. Maar goed, ik heb het overleeft, en geniet optimaal van de warmte.

Ook de weg is afwisselender geworden. De eindeloze Romeinse wegen hebben plaats gemaakt voor af en toe een bos, met daarin niet zelden een wegspringen hert. En de dorpjes die onder de donkere wolkenluchten troosteloos leken, hebben nu eerder iets idyllisch. Dat neemt niet weg dat de verlatenheid van het Franse platteland indruk op me gemaakt heeft. Of ik zo zou kunnen wonen, weet ik niet; hoewel ik overweldigd was toen ik gisteren weer in de stad aankwam, voel ik me vandaag even heel aangenaam in het geroezemoes.

Ik verblijf bij couchsurfer Maxime en zijn huisgenoten op de bank en ben dankbaar een dagje deel uit te mogen maken van een gezellige groep mensen. Gisteren ben ik mee geweest naar de salsa les, maar op mijn bergschoenen durfde ik het toch niet echt aan zelf te dansen. Toch leuk om een biertje te drinken, en mensen te kijken! Vandaag ook een druk programma. Vanochtend naar de hamam, alvast een kadootje van papa en mama. Heerlijk ontspannend en ik ben voor eventjes helemaal schoon! Vanmiddag hebben we gehangen in het park en heb ik iemand gevonden om de rits van mijn rugzak te repareren.

Behalve van couchsurfing, heb ik de afgelopen twee weken ook volop gebruik gemaakt van wat ik 'oude school bank surfen' noem, bij mensen thuis die gratis pelgrims hosten. Dat is altijd een warme ervaring. Heel bijzonder hoe mensen blijkbaar merken dat er behoefte is aan onderdak en dan spontaan besluiten om het zelf maar op zich te nemen. Een kleine moeite, maar voor mij en andere pelgrims zo waardevol!

Oké, één anekdote nog dan. Een paar dagen terug verbleef ik in Champlitte in een hut voor pelgrims en dergelijken. Mijn gastheer had me al gewaarschuwd dat er nog iemand zou zijn, of ik dat erg vond. Nou, dat bleek heel gezellig! Christian was in Champlitte voor zijn werk, en vond het ook wel fijn om gezelschap te hebben. Hij bleek een heerlijke ouwehoer, en we kletsen wat af, onder het genot van de rosé die hij had meegenomen. En nog mooier, zijn werk bleek in het plaatsje te zijn waar ik de volgend dag heen liep! Twee avonden goed gezelschap dus, is dat toeval of geluk?

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb de smaak weer te pakken, en passeer over een week de grens met Zwitserland! Tot dan!