De duizend voorbij

46 dagen onderweg, en de 1000 km gepasseerd! Tijd voor een rustdag in Besançon, een mooie en gezellige stad met veel water en parken waarin de jonge mensen van het weer profiteren. De luchtige sfeer hier vult goed mijn huidige gemoed aan; na een dipje vorige week, is het alleen maar beter geworden.

Het weer is opgeknapt en hoe! Terwijl ik onder de brandende zon mijn passen zet, verraadt alleen de grote hoeveelheid kale bomen dat het nog geen hartje zomer is. Het enige nadeel hiervan is dat ik meer water mee moet sjouwen, en kennen jullie die mop van die waterbron dat op elke Franse begraafplaats te vinden is? Stiekem toch geen waterpunt, maar slechts een kraan, waar geen water uit komt! Goede humor man. Maar goed, ik heb het overleeft, en geniet optimaal van de warmte.

Ook de weg is afwisselender geworden. De eindeloze Romeinse wegen hebben plaats gemaakt voor af en toe een bos, met daarin niet zelden een wegspringen hert. En de dorpjes die onder de donkere wolkenluchten troosteloos leken, hebben nu eerder iets idyllisch. Dat neemt niet weg dat de verlatenheid van het Franse platteland indruk op me gemaakt heeft. Of ik zo zou kunnen wonen, weet ik niet; hoewel ik overweldigd was toen ik gisteren weer in de stad aankwam, voel ik me vandaag even heel aangenaam in het geroezemoes.

Ik verblijf bij couchsurfer Maxime en zijn huisgenoten op de bank en ben dankbaar een dagje deel uit te mogen maken van een gezellige groep mensen. Gisteren ben ik mee geweest naar de salsa les, maar op mijn bergschoenen durfde ik het toch niet echt aan zelf te dansen. Toch leuk om een biertje te drinken, en mensen te kijken! Vandaag ook een druk programma. Vanochtend naar de hamam, alvast een kadootje van papa en mama. Heerlijk ontspannend en ik ben voor eventjes helemaal schoon! Vanmiddag hebben we gehangen in het park en heb ik iemand gevonden om de rits van mijn rugzak te repareren.

Behalve van couchsurfing, heb ik de afgelopen twee weken ook volop gebruik gemaakt van wat ik 'oude school bank surfen' noem, bij mensen thuis die gratis pelgrims hosten. Dat is altijd een warme ervaring. Heel bijzonder hoe mensen blijkbaar merken dat er behoefte is aan onderdak en dan spontaan besluiten om het zelf maar op zich te nemen. Een kleine moeite, maar voor mij en andere pelgrims zo waardevol!

Oké, één anekdote nog dan. Een paar dagen terug verbleef ik in Champlitte in een hut voor pelgrims en dergelijken. Mijn gastheer had me al gewaarschuwd dat er nog iemand zou zijn, of ik dat erg vond. Nou, dat bleek heel gezellig! Christian was in Champlitte voor zijn werk, en vond het ook wel fijn om gezelschap te hebben. Hij bleek een heerlijke ouwehoer, en we kletsen wat af, onder het genot van de rosé die hij had meegenomen. En nog mooier, zijn werk bleek in het plaatsje te zijn waar ik de volgend dag heen liep! Twee avonden goed gezelschap dus, is dat toeval of geluk?

Om een lang verhaal kort te maken: ik heb de smaak weer te pakken, en passeer over een week de grens met Zwitserland! Tot dan!

A few of my favourite things

Dag 35. 860 kilometer afgelegd. Ik kijk terug op 5 dagen vol eindeloze velden met kaarsrechte wegen die ik 10 kilometer voor me uit kan zien strekken, dreigende wolkenluchten die elk moment uit kunnen barsten en dat ook net iets te vaak doen, en uitgestorven dorpjes met winkels die ofwel 'exceptionellement fermé' zijn, ofwel überhaupt al jaren geleden opgedoekt. In mijn eentje op een plastic stoeltje in de enorme ruimte van een gîte voor 12 personen kom ik tot de conclusie dat ik op het moment niet bepaald op het hoogtepunt van mijn reis ben beland. Tuurlijk, alle genoemde omstandigheden behoren tot de categorie 'hoort erbij' en 'gaat wel weer over', maar kort gezegd is mijn humeur wel eens beter geweest de afgelopen 5 weken. Gelukkig zijn er wel degelijk veel dingen de moeite waard; om mezelf op te fleuren heb ik daarom besloten een lijst te maken van mijn favoriete dingen.

-Het begin van de lente! Eindelijk het allereerst groen in de takken, en bloesem in de bomen.

-Een bijzonder openhartige middag met medepelgrim Carolien in Reims die eindigde met een halve liter thee in een heus hipstercafe.

-Eindelijk weer eens zelf koken bij Diana thuis en complimenten krijgen over mijn linzencurry.

-Een uur achter een Turkse familie lopen langs het kanaal, en de sociale interacties bestuderen.

-Een hardloper die stopt en vraagt waar ik heen ga.

-Een boer in een trekker die stopt en vraagt waar ik heen ga.

-Een automobiliste die stopt en vraagt of ik mee wil rijden.

-Een automobiliste die stopt en vraagt of ik mee wil rijden en wil overnachten in het volgend dorpje.

-Een 75-jarige gastvrouw in Trépail die net zo lang is als ik, als ik zit.

-Diezelfde gastvrouw die me volstopt met quiche, en salade, en kaas, en pudding, en schuimpjes, en wentelteefjes.

-En die een CD opzet van de film 'Les Choristes' en me toevertrouwt dat ze op die muziek door de keuken danst als er niemand kijkt.

-Een massage van twee uur bij een gastheer in Châlons-en-champagne die een opleiding tot masseur volgt.

-Racletten met champagne.

-Douchen na een dag lopen.

-Elke dag een andere soort doucheschuim proberen.

-Het gevoel van mijn schoenen uittrekken en mijn benen op een bed leggen.

-Ontdekken dat de bakker in Brienne-le-Château tóch open is en dat ze er ook nog eens het beste bruine brood in dagen verkopen.

-Een stapel friet tot het plafond in een heerlijk ongezellige brasserie in datzelfde dorp.

-Een bak vol kaarten uit Rome van mensen in Coole die al sinds 2008 ieder jaar tientallen pelgrims gratis ontvangen.

-Engels spreken met een Franse jongen in Balignicourt met zo'n sterk accent dat ik bijna denk dat ik Frans met hem aan het praten ben en dat ik opeens veel meer begrijp.

-Een hond die door me geaaid wil worden en op mijn schoot kruipt, in plaats van naar me te blaffen omdat hij denkt dat ik de tv van zijn baasje in mijn rugzak heb.

-Zelfgebakken brood.

-Zelfgemaakte jam.

-Zelfgemaakte sterke drank.

-Kaas als toetje.

-Een haardvuur om bij op te warmen.

-Herten die ik ik door het veld voor me zie springen.

-Een buizerd die vlak boven me langs vliegt.

-Spechten die ik overal hoor, maar nooit zie.

-Een afdakje vinden en besluiten er pauze te houden twee minuten voordat de bui losbarst.

-Het feit dat bakkers het heel normaal vinden als ik vraag of ze het stokbrood in tweeën willen snijden omdat het anders niet in mijn rugzak past.

-De geur van schone kleren nadat een gastvrouw spontaan zegt dat ik de wasmachine wel mag gebruiken, en de droger (dit gebeurt vaak bij vrouwen van boven de veertig, en nooit bij mensen van mijn eigen leeftijd. Toeval?).

-Franse plaatsnamen-met-streepjes

Zo, ik heb weer een glimlach op mijn gezicht. Ik ga eens douchen, opwarmen bij het haardvuur en genieten van mijn champignonquiche van de bakker uit Brienne-le-Chateau.

P.s. Inmiddels zit ik op een hotelkamer in Bar-sur-Aube na een zonnige dag met een redelijk afwisselende route. Een stijgend lijn!

De vaart erin

Dag 29, Reims. 730 km gelopen, en nu begint het pas echt! Vanaf nu geen lange afstandswandelpad, geen Camino, maar de ene echte Via Francigena!

Mijn tocht gaat hard. Ik voeg vaak twee etappes uit mijn boekje samen en loop dan zo'n 30 km op een dag zonder problemen. Van het weekend dacht ik het wat rustiger aan te doen, maar toen bleek de herberg na 16 kilometer niet te bestaan en liep ik alsnog 27 kilometer. Gelukkig had mijn gastvrouw van de avond ervoor me al gewezen op die ontbrekende herberg, anders had ik toch wel even lelijk gebaald.

De afgelopen vier dagen liep ik door een nogal verlaten gebied, en waren er dus weinig couchsurfers te vinden. Maar hoewel mensen me onderweg waarschuwden voor de leegte, viel het vinden van ander onderdak me reuze mee. Ik had niet veel gereserveerd, maar in zo'n dorps gebied kent iedereen elkaar, en ik werd zo van plek naar plek gewezen. Zo belandde ik in een twee huizen tellend gehucht bij een Vlaming en de volgend dag in een prachtige 'gîte' ingericht in een garage. Alleen de laatste nacht bracht ik door in het ietwat vervallen Hotel du Cheval Blanc in Neufchatel-sur-Aisne, duidelijk een geval van vergane glorie: zie prachige zwart-wit foto's op Google afbeeldingen.

Wat eten betreft, heb ik ontdekt dat Belgen nog meer van aardappels met vlees houden dan Nederlanders, en ook de Fransen doen eraan mee. Tot twee keer toe dacht men me daar een plezier mee te doen omdat 'je toch al wel genoeg pasta zal hebben gegeten.' Ik snak ondertussen naar pasta!

Wat landschap betreft, heb ik ontdekt dat Frankrijk soms nog saaier en platter is dan Nederland. De laatste 2 dagen naar Reims had ik de keuze tussen eindeloze akkers of een eindeloos kanaal. Ik koos voor het kanaal, want dat leek iets dragelijker, maar de laatste 13 kilometer voelde ik me alsof ik in de sportschool op een loopband stond. Enige verlichting brachten het uitzicht op de kathedraal, die ik een aantal kilometer van tevoren al zag liggen, en de podcasts van 'Coffeebreak Italian', waarmee ik alvast wat Italiaans probeer te leren. Toen ik de kathedraal dan eindelijk echt bereikte, was dat een super gevoel. Ik nam lekker de tijd om hem eens goed van binnen en buiten te bekijken en een stempel te laten zetten in mijn pelgrimspaspoort.

Daarna liep ik door naar mijn couchsurf adresje bij Diana. Het voelde alsof ik iemand van AUC ontmoette; ze heeft op 22 jarige leeftijd de hele wereld al gezien, is veganist, en ook nog feminist. Ik voel me helemaal thuis. Ik kampeer drie nachtjes in haar woonkamer en rust weer even lekker uit. En natuurlijk moet er weer gewassen worden, en vooruit gepland. En vanavond verwelkom ik Carolien in Reims, die ik een aantal dagen geleden inhaalde en die op weg is naar Santiago. We gaan eens gezellig wat sterke pelgrimsverhalen uitwisselen, waarna we allebei een andere kant op lopen. Op naar Italië!

P.s. Nee, ik leef niet helemaal onder een steen, en heb mijn stem gemachtigd aan papa. Verder hoop ik zo min mogelijk van dat circus mee te krijgen...

Langs de oevers van de Maas

Na 6 dagen lopen langs de oevers van de Maas begin ik de rivier zat te worden, maar behalve veel regen, heeft ze me ook al heel wat moois gegeven.

Vrijdagavond kwam Lennart me achterna gereisd naar Luik! Ik pikte hem op van het station, en we sliepen samen bij Mathilde, een zo mogelijk nog grotere kletskous dan Lennart. Dat was dan ook één van de redenen dat we de volgende ochtend maar moeilijk weg kwamen bij het ontbijt en in plaats van mijn gebruikelijke 9 uur pas 2,5 uur later de deur achter ons dicht trokken, en dat terwijl we nog 27 kilometer voor de boeg hadden naar Nandrin. Gelukkig bleek Lennart ook niet vies van wandelen en liepen we gestaag door. Tot een uur of vijf leek het er zelfs op dat hij mooi weer had meegenomen uit Amsterdam, maar die illusie werd ruw verbroken met een plensbui die aanhield tot we rond half 8 bij Martin in Nandrin aankwamen. Wel werden we aangenaam verrast door een friettent in de middle of nowhere, precies toen we er eigenlijk doorheen zaten. "La frite qui chante", stond er op het affiche. Wij konden ook wel zingen na deze hoognodige pitstop!

Eenmaal aangekomen wachtte ons gelukkig een warm welkom met Belgisch bier, empanadas gemaakt door een Argentijnse couchsurfer die ook bij Martin sliep, en hutspot (typisch Belgisch volgens Martin...).

De volgende dag zou Lennart weer vertrekken, maar uiteindelijk liep hij helemaal mee tot Huy, waar we afscheid namen, dit keer waarschijnlijk wel voor langer dan 2,5 week... Een vreemd moment natuurlijk, maar desondanks beleefde ik langs de oevers van de Maas, 6 km van Huy, opnieuw een warme avond. Dit keer bij Michelle en Marieke die 7 jaar geleden naar Santiago liepen en sindsdien zelf mensen ontvangen. Voor het eerst werd mijn Frans op de proef gesteld en waarschijnlijk is het ongeveer op hetzelfde niveau als het Engels van Trump, wat mij wel meeviel! Het was in elk geval genoeg om ervaringen uit te kunnen wisselen over het lopen en onze kijk daarop. We kwamen tot de conclusie dat vertrekken het moeilijkst is; daarna is het eenvoudig een kwestie van doorgaan. Oh, en als reden om zoiets te doen gaf Michelle op: "pour pouvoir manger ce que je veux, quand je veux". Dat is inderdaad geen slechte bijkomstigheid van de hele dag lopen! En zoals het een echte Sangster betaamt maak ik goed gebruik van alle heerlijke pattiseriën hier.

Op het moment van schrijven zit ik in de abdij van Leffe, waar je als pelgrim gratis kunt verblijven. Dat schijnt later in het jaar gauw vol te zitten, maar nu heb ik een gloednieuwe kamer voor mezelf; dat is dan weer een voordeel van mijn vroege vertrek! Vandaag besloten de weergoden na veel regen dan eindelijk tot een zonnetje (en wat hagel, maar dat zullen we maar even negeren). Daar was ik waarschijnlijk een stuk blijer mee dan een normaal mens, maar ja, ik ben dan ook geen normaal mens meer; ik ben een pelgrim. Want dat ga je je toch wel voelen als je de Jacobsschelpen naar Santiago volgt - tot Reims loopt de route gelijk op- en in een abdij overnacht.

Dankjewel Maas, voor uitstekend gezelschap, voor onverwachte frieten, voor Belgisch bier, voor het pelgrimsgevoel en voor toch ook wat zon. Morgen nemen we afscheid- ik ga je vast missen, maar Frankrijk roept!

P.s. Na twee dagen zonder Wi-Fi, en nog anderhalve dag regen, bevind ik me nu in een mooi huis in Olloy-sur-Viroin en kan ik dit eindelijk posten. Morgen dan echt Frankrijk in; ik en mijn Frans zijn er klaar voor!

P.p.s. voor de meeschrijvers: sinds Maastricht heb ik alweer zo'n 200 km in de benen.

Veelgestelde vragen

Zo. De eerste 400 kilometer zitten erop. Ja, echt, 400! Ik voeg een foto toe van mezelf onder het bordje naar Amsterdam voor wie het, net als ik, niet gelooft. De foto werd gemaakt door de meneer op het bankje naast het bordje. Erg leuk om steeds even te kletsen met geïnteresseerden op bankjes; mensen zijn vaak verbaasd dat ik dit alleen durf, maar na een tijdje kletsen zijn ze het meestal wel met me eens dat wandelen niet zo gevaarlijk is.

Mensen stellen me daarnaast vaak allerlei vragen, en niet zelden willen ze dezelfde dingen weten. Vandaar dat het, nu ik Maastricht heb bereikt en mezelf voorlopig nog niet zie stoppen, wel eens tijd wordt voor een rondje veelgestelde vragen.

Om te beginnen een dringende vraag van Anouk uit Weert. Hoe doe je dat met plassen? Gewoon: achter een bosje, broek naar beneden, broek weer omhoog. Hoewel je soms wel even moet doorlopen naar een rustiger stukje pad natuurlijk... Goed, de meest prangende vraag is geweest, we kunnen door.

Vraag 2: mijn oudoom/kennis van een kennis/meneer Tacoma heeft dat ook een keer gedaan, op de fiets! Dat is geen vraag, maar ik heb toch het gevoel dat ik hier een antwoord op moet geven. JA, IK WEET HET, fietsen is sneller! Net als autorijden, steppen en vliegen. En verschijnselen, maar mijn hoop op een brief van Zweinstein is, na 9 jaar vertraging, bijna nul. Voor verdere verklaringen, zie vraag 3.

Vraag 3: hoe kom je erop om dit te doen? Voor mijn tussenjaar had ik een lijstje met een aantal opties voor de tweede helft en één daarvan was, geloof het of niet, 'ergens heen lopen'. Ik ben al een tijdje aan het nadenken over verschillende manieren van reizen, en vooral vliegreizen boeien me. Als je vliegt, maak je fysiek wel de overgang naar een nieuw land met een nieuwe cultuur en een ander landschap, maar mentaal maar langzaam. Dit probleem heb ik al eens opgelost door 40 uur in de trein naar Sofia te gaan zitten, maar als je loopt is de mentale overgang natuurlijk ultiem.

Ergens heen lopen dus: een vaag plan. Totdat ik in december in een reisboekwinkel in de Utrechtsestraat stond, eigenlijk voor informatie over West-Afrika, en ik de sectie pelgrimeren tegenkwam. Daar stond 'De weg van de Franken', klaar om gelopen te worden. Plotseling werd het plan concreet. Lopen naar Rome, de stad die sinds de Romereis in de 5e voor mij onovertroffen is. En nu bleek dat er een schat was aan routes, verhalen en tips van anderen. Het plannen kon beginnen.

Vraag 4: Hoe financier je dit? De afelopen 5 maanden heb ik zoveel mogelijk gespaard omdat ik al van plan was te gaan reizen, maar nog steeds is 100 dagen achter elkaar overnachting, eten en drinken betalen wel duur. Daarom ben ik gaan couchsurfen, wat nagenoeg gratis is! Dat is tot nu een heel goed idee gebleken; het zorgt er ook nog eens voor dat ik in elke plaats waar ik kom, kennis maak met een 'local' en bovendien gezellig kan kletsen; ook niet onbelangrijk als je verder de hele dag zwijgt.

Vraag 5: Ga je ook terug lopen? Nee!

Vraag 6: Welke route volg je? Ik volgde in Nederland het pelgrimspad en vanaf nu volg de beschrijvingen van Ben Teunissen in 'De weg van de Franken'. De routes heb in een kaart op mijn tablet gezet die ik ook offline kan raadplegen en waarop ik mijn locatie kan bepalen. Zie nu nog maar eens te verdwalen...

Vraag 7: Hoeveel kilo draag je? Ongeveer 12. Nog best veel, maar ik ben nu eenmaal 4 maanden weg. En tot nu toe heb ik ook eigenlijk alles al nodig gehad, behalve het garen, de USB stick, en de comdooms. Ik ben trouwens wel zonnebrand en een zonnebril vergeten, maar dat verkopen ze vast wel in Italië.

Vraag 8: ben je donderdag door die storm gelopen? Ja. En het viel wel mee, zeker in vergelijking met de vorige dag, toen ik zeiknat ben geregend- maar heel warm ben opgevangen door Anke in Hoogeloon!

Vraag 9 (op verzoek van Alex uit Bodegraven ;)) Hoeveel kilometer heb je gelopen? 400 dus! Hoewel ik het niet zo precies bijhoud; kilometers vreten is niet het doel van deze reis.

Vraag 10: Hoe lang ga je erover doen? Ongeveer 4 maanden denk ik, dus ergens in juni zou ik aan moeten komen. Maar ik hoef pas in september weer te gaan studeren (oh ja, ik ben aangenomen voor de master Biomolecular Sciences in Groningen- kreeg een paar dagen geleden een mailtje!).

Vraag 11: hoe kan ik dit blog volgen? Onderaan de pagina kun je je emailadres invullen; dan krijg je een mailtje bij een nieuw verhaal.

Dat waren de meest voorkomende vragen. Ik houd nu twee welverdiende rustdagjes in de Stayokay in Maastricht, samen met de inwoners van de stad- ik omdat ik een paarhonderd kilometers heb gelopen, zij omdat ze een paarhonderd biertjes hebben gedronken.

Overpeinzingen in Oeteldonk

Een rustdag gisteren in Den Bosch! Of Oeteldonk zoals het inmiddels heet, vol met rood wit gele vlaggen, sjaals en mensen in jasjes met heul veul emblemen. De laatste van de eerste 6 dagen liep ik met Reiny, heel gezellig, al begon ze op het laatst wel te zeuren! ;)

Ik verbleef in Drunen en Den Bosch bij dezelfde host, Rianne, die zo gastvrij was om me zowel bij haar ouders als op haar eigen kamertje te hosten! Een gek moment, zo'n eerste rustdag. In mijn hoofd stond de wandeling naar Den Bosch al heel lang vast; als ik dat eenmaal gehaald had, zou ik het wel zien. En nou heb ik dat gehaald! En heb ik al een hoofd vol wandelingen en toffe mensen, maar nog zoveel te gaan! Waar ik had gedacht rust te creëren in mijn hoofd, is er voorlopig vooral veel chaos voor in de plaats gekomen. Fijne chaos, avontuurlijke chaos, dat wel!

De rustdag gebruikte ik vooral om de komende week te plannen, wat gelukkig goed lukte: de overnachtingen tot Maastricht zijn geregeld, dat geeft dan alweer wat meer rust. Ook deed ik nog een mega-aankoop: een camera! Dus als het goed is kunnen jullie wat meer beeldmateriaal verwachten vanaf nu. En last but not least ging ik nog op familiebezoek bij Bram! Heel leuk om te zien waar hij woont en zijn studentenleven leeft :)

Vandaag heb ik een rustig dagje naar Haaren voor de boeg, waar ik via via een slaapplek heb gevonden waar ik heel benieuwd naar ben. Klaar om door te gaan!

Water water everywhere

Sommige uitspraken zijn zo algemeen dat je ze kunt opzeggen zonder nog daadwerkelijk te begrijpen wat ze betekenen. Pas als je het echt hebt ervaren, begrijp je opeens de waarheid ervan. 'Wees jezelf', is er zo één, of 'Trek je niets aan van wat ander van je vinden.'

'Nederland, waterland' is een derde. Altijd al geweten, maar nooit ervaren. Tot nu. Mijn hemel, wat een molens, gemalen en dijken ben ik al tegengekomen. Om niet te spreken van veerpontjes! Want waarom een brug bouwen als je mensen ook een uur kan laten wachten op de pont? Of er voor kunt zorgen dat ze laatste pont missen waardoor ze een trein en een bus moeten nemen voor ze op het logeeradres zijn? Prachtig, al dat water. Onzin om het over te steken. Waarom zou je buiten het weekend een pontje willen gebruiken? Loop maar lekker om, dan zul je eens voelen hoe machtig de rivieren zijn!

'Nederland, waterland'. Ik weet nu écht wat dat betekent. En ik doe mijn volgende pelgrimstocht in de Sahara.

P.s. Verder gaat alles uitstekend hoor. Ik ben zonder blaren in Brakel beland en ben het lopen nog lang niet zat!

Lente?

Vandaag liep ik niet alleen! Papa kwam richting Bodegraven. Hij zou ook wel gek zijn om niet te komen, met zulk heerlijk weer. De route vandaag was een stuk afwisselender dan gisteren: over de Reeuwijkse plassen, door onverwacht rustige weilanden, en langs kronkelende riviertjes. Het leek wel lente! Dat vonden de meerkoeten, zwanen, en reigers ook.

Eenmaal in Bergambacht dronken we een welverdiend biertje en kocht ik wederom hyacinten voor mijn host- wordt dit een traditie? Jessica had heerlijk gekookt: pepperoni naar oma's recept. Het is erg gezellig, we kletsen wat af terwijl we de gevaarlijkste wegen van de wereld kijken. Dat was alweer dag 2, nog zo'n 120 te gaan?